Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
Ge zul ’t ’r allemaol wel meej mèèn oover sjeens zèèn beste meense, ad ik zeg: lache n’is gezond. ’n Dag nie gelache is ’n dag nie geleefd.
Mar jao, wa val t’r te lache? En waor lachte gij wel of nouw net nie om?
D’n jeene ouw van moppe, liefst zoow vet moogelek. Daorbij wor schuttingtaol, seksistiese taol en diskremeneerende taol nie geschouwd. A ge mar kunt lache. Meej ’n aander dan, ej, want zellef kunne ze d’r nie teege n’asse ’t middelpunt van de spot zèèn.
Aandere meense ouwe wir van jeel fèène uumor. Grapkes of woordspeulinge die aljeen begreepe worre dur meense meej ’n jeel goej ontwikkeld gevoel vur uumor.
De mjeeste meense zitte d’r volleges mèèn erreges tussenin. Ze lache veul en gèère, mar ’t mot nie te grof zèèn en ok nie te moeielek.
Waorom die meense dan lache? Wel, ze vinne n’iets … plezaant.