Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
Wa is ‘r in m’n lééve toch veul veranderd. Ik zij gebôrren in B’rgaaik, in 1933. En d’r woon ik nou nog, en zij ik ondertussen al over de 91. Mär ik woon wel in ’n hil ander B’rgaaik. As onzen opa en ons opoe nog ‘s ‘nen dag ùit hun graf trug kozze komme… Dan zoo’n ze ècht nie wete wor ze terèècht gekomme zèn. ’t Lèkt hier stillekes meer vôrt op ’n stad, meej al diej hoage flats.
Ik heb ’t dörrep nog gekend dät-‘r mär enne verharde weg wos, van Vallekesweerd ne Gèèssel, meej aon wirskante ‘nne moddersloat. En äs ons opoe nou nog ‘s in ons kerrek zoo komme, wor alleen sond’gs nog e klèin hupke vollek kömt. En daor ‘nnen Belze pestoor aontrèffe en ‘nne kabbelaon ùit Vietnam…
En dan te wete dä wèllie vruuger alle daog’ ne de mis gonge, sond’gs ne twee missen óf ne één mis en ne’t Lof. Dä ge ’s mèrreges opstond meej ’t mèrregegebed en ’s aoves ne bed meej ’t aovendgebed. Bidde vur en nao ’t ééte. De kattegissemus van bùite moete leren, in de vaastentééd oewe snoep opspaoren in ‘w vaastentrommeltje. Ieder maond moete gaon biechte, wor ik ‘nne gruwelijken hekel aon hoj.
En nou zèn d’r overal zovvel kerreke gesloten en klôsters aafgebroke. D’r zèn pekant gin pestoors en gin paoters mir. En sèns dieje corona-tééd zèn d’r al veul mense nie mir ne de kerrek gekomme. En diej ’t nog wel komme… ge ziet ‘r al hillemol gin kijnder mir.
Toch heb ik veul skôn herinneringen aon dieje goeien oùwen tééd, meej die skôn percèèssies. En dan diej brùin paoters, meej diej bloate voewt’. Dä wos dan wel ’t énnigste bloat, dä dur de kerrek nie verboje wos.
En nou skiet me inens ôk wir te binne, dät-‘r alle jaor’ zo enne nèffe de deure kwomp, zo’ne skôjpaoter. Diej kwomp dan zogezeed wir vur… z’n t’rmijn.