Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
’t Gi al wir tegen ’t lest van maai aon, en dan moet ik ältè denke aon de verjaordag van ons opoe van ons moeders kant. Diej verjaorde den en-endèrtegste maai. Ze wônde vlak bé-j-ons, aon den andere kant van den hofpad. En diej opoe diej is veul kirre verjaord, want ze is pekant 97 gewôrre.
Ze wônde nog in d’r aaige haus, nèffen tante Bèrtha en oame Piet. Zegt mär: in ‘nnen dobbelen blok, twee hùis onder één kap. As ze verjaorde, dan mos ‘r netuurlek gefist worre. Tante Bèrtha zörregde dan dät ‘r niks tekort wos van ééten en drinke. En dan ston d’r zeker wir zo’nen aaige-gebakken tulband meej rozéénen en poejersùiker op diej ronde taofel.
As de femilie op heur fist kwom, dan zaot ze äs ’n kônn’ngin in d’re zetel en zeej ze um de vijf menuujte: “’Stèkt oewe langsten ärrem mär ùit, ’t stit ‘r nie vur de pronk.” Meej ander woorde: ge kost oew aaige bediejne, zoveul äs ge wodt.
Ze droeg ältè ‘nne lange skollek, toew op ‘r skoewn. En in enne van diej skollekzakke deej ze ’s mèrreges fijfteg zillevere guldes. Alleman diej op ’t fist kwom, diej kreeg bé ‘t ‘ne haus gaon dan enne zillevere gulde. As ’s aoves alleman eweg wos, dan telde ze de guldes diej nog over wozze en zeej ze: “Dan zèn d’r v’ndaog 33 geweest.”
Vruger wos op de plak, wor nou diejen dobbelen blok sti, heur bloementùintje. Sund dät-‘r dä nie mir is. Want wa hoj ze daor toch veul verskillende bluumkes. Vural diej witte snôffels, diej zo lèkker rùike. Mär nie alles wa skôn wos rook zo lèkker. D’r stonnen bevurbild ôk diej oranjese, ik bedoewl diej … stinkjuffrouwkes.