Deelnemers hoorden dit verhaal op de lokale radio, en de vraag was wat het woord aan het einde van het verhaal betekende. Meer informatie vind je op de website van 'n Lutske Brabants.
Het verhaal
’t Is al wir pekant e jaor geleeje dä ik 91 geworre zij. En of ik dees jaor ôk de 92 wir mag volmaoke, dä is mär rustig aafwochte. ’t Kan dan wel in de geene zitte, want onze vaoder is rùim 98 en ôk èfkes den oudste van B’rgaaik gewôrre, m’n overgrutmoeder van ons moeders pekant 96. Diej wos ôk de oudste inwônster van B’rgaaik, en dä hi toen nog in de krant gestaon. En dan m’n opoe van ons moederskant ôk al pekant 97.
Onze vaoder zeej: “Op onze leeftè zèdde dur de krizisjaoren henne.” En ôk hur ik ‘m nog zegge: “As ge ’s mèrreges äs ge wakker wordt nog kant denke: wor zal ik dalijk ’t urst aon begiene, dan hedde ginnen tééd um doad te gaon.” Hij wos ältè al wakker vur dä den ursten haon gekraaid hoj. Want hij zeej ôk: “D’r uit! Want ieder uur is’t één, en ge kant nog lang genôg op oewe rug ligge.”
Kèk, en ik denk, dä’k van hum diej biologiese klok geörreven heb. Zodoende kom ik ôk alle daog’ ôk nog ’n uur te kort en alle wééke ‘nnen dag. Alleen, de jaore diej vliejge vurbé. Ik kéék nie ens veul ne den tillevizie. Dan duurt m’nen dag veul langer.
Es ge dan zie oevel bidprentjes hier op de taofel liggen en raauwkaorte. De vleeje wéék worren d’r inens driej bé de post. En zo wordt oew femilie en oewe vriendekring geregeld ùitgedund.
Oeveul heb ik ‘r al meej begraove, diej veul jonger wozze dan ik. En heb ze veul van allen ziejn mankere, wor ginnen ennen dokter nog iejt aon kos doewn. Dan heb ik toch wel veul geluk gehad, dä ik zo gezond oud heb magge worre. Ben aaf en toew wel al ’n bitje in de rùij, mär dä hurt nou immel bé den hèrrefst van onze lééftè, zal ik dan mär denke.
As ik dan op den duur toch iejt zo gaon mankere, dan hoop ik één dink dä ik dä nie zal kréége. Tegeworrig hebbe ze d’r e moelijk woord vur, mär vruger zin ze van iemes diej zoiejt hoj: Diej is kijnds.