Hondengeleider
Pieter, inmiddels 57 jaar oud, heeft zijn hele carrière in Brabant gewerkt, in Eindhoven, Gilze-Rijen en Volkel. Hij kwam via dienstplicht bij de Luchtmacht terecht. Pieter wilde altijd al honden trainen, en op zijn zeventiende richtte hij al politiehonden af. Een functie als hondengeleider leek hem wel wat. Toch komt hij eerst terecht bij de 'Hawk', een luchtafweerraket. "Omdat er geen functies bij de honden waren, heb ik gekozen voor een contract als kort-verband-vrijwilliger voor vier jaar. In mijn laatste jaar kwamen wel functies als hondengeleider. Toen ben ik overgestapt, en eigenlijk heb ik de rest van mijn carrière met honden gewerkt."
Binnen de afdeling groeide Pieter steeds verder door. Pieter begon als hulpkader, "gewoon hondengeleider." Na een aantal promoties is hij uiteindelijk terechtgekomen bij de Defensie Bewakings en Beveiligingsorganisatie (DBBO). Daar is hij senior trainer van de honden in Regio Zuid. "De kennels van Eindhoven, Gilze-Rijen en Woensdrecht, daar doe ik alles wat met hondengeleiding te maken heeft. Certificering van de teams, aankoop van de honden, afvoer van de honden, trainingsregistratie, noem maar op."
Pieter is geboren en getogen in Bladel en woont er al zijn hele leven. Hij is daar zo blij, zelfs in de regio zou hij nergens anders willen zijn. "Ik kan m'n eigen niet indenken dat ik ooit ergens anders zou wonen. Had misschien dertig jaar geleden wel gekund, dat weet ik niet. Maar ik ben ongeveer dertig jaar geleden in Bergeijk gaan wonen. Daar heb ik elf jaar gewoond, maar ik was toch weer blij dat ik terug in Bladel was. Dat voelt gewoon net... Bergeijk is ook gewoon Brabant natuurlijk. Brabant over het algemeen is prima, maar Bladel in het bijzonder."
Pizza
Pieter is twee keer op missie geweest, beide keren voor een periode van viereneenhalve maand. De eerste keer was in 2001, in Djibouti. Daar was een compound ingericht, ter ondersteuning van de United Nations Mission in Ethiopia and Eritrea (de UNMEE). Met bewakingshonden onderhield Pieter deze compound. Pieter vond de missie in Djibouti rustig, maar ook heftig. "Djibouti is volgens mij een van de armste landen in de wereld. Tenminste, je zag de armoede daar echt op straat. Want wij hadden bewegingsvrijheid. Als je dan op de markt een meiske van vier jaar in een gerafeld jurkje ziet met het handje omhoog om naar geld te schrooien... ja dat blijft wel echt bij je."
De missie heeft Pieter veranderd. Hij vertelt een verhaal van tijdens de missie, toen hij halverwege een week naar huis mocht. "Mijn vrienden hadden toen een weekend Zeeland gepland. Daar ben ik toen naartoe gegaan om ze te verassen. Ik kwam om iets voor achten binnen, en ze hadden pizza besteld die om acht uur aan zou komen. Om vijf over acht begon de eerste al te klagen. Tien over acht vond iedereen het al verschrikkelijk dat die pizza er nog niet was. En daar zit ik dan bij, net teruggekomen uit zo'n arm land. Dan denk ik jongens kom op. Je hoeft maar te bellen en ze komen eten brengen. Dat is me heel erg bijgebleven aan de missie in Djibouti: we weten niet half hoe goed we het hier hebben. Daarom vond ik het terugkomen toen wel lastig. Het helpt ook niet dat wat je daar hebt meegemaakt en ervaren, je niet heel makkelijk kan delen met de mensen die die ervaring niet hebben."
Rustig, maar wel alert
De tweede missie van Pieter was in Afghanistan. In de lente van 2010 zat hij in Uruzgan. Het was een van de laatste Nederlandse uitzendingen naar Afghanistan. Djibouti had zeker een indruk achtergelaten op Pieter, maar de missie in Afghanistan is hem nog meer bijgebleven. "Daar zijn wel wat meer heftige dingen gebeurd, en ook de aard van mijn werk daar was intenser." Pieter moest met speurhonden explosieven ruimen. "Daar ging je ook echt de poorten uit, met Mariniers, Explosieven Opruimingsdienst (EOD) en Genie (zij verzorgen de mobiliteit), allemaal in zware legeruitrusting. Wij zorgden ervoor dat de troepen op een veilige manier van A naar B konden."
Pieter gaat niet uitgebreid in op zijn werkzaamheden in Afghanistan, maar tijdens ons gesprek wordt duidelijk dat het meer sporen heeft achtergelaten dan zijn missie in Djibouti. Terug uit Afghanistan duurde het nog wel een paar maanden voordat de missie volledig uit Pieters systeem was. "Ik weet nog wel met de hond uitlaten, dat ik op gegeven moment achter me iets hoorde en dat ik gelijk in de actiestand stond. Dat heeft ook echt wel even weg moeten slijten."
Wat Pieter het meest heeft meegenomen na de missies? "Ik ben altijd een redelijk rustig persoon geweest van mezelf, maar dat is nog wel meer geworden na de missies. Je relativeert gewoon veel makkelijker wat er om je heen gebeurt. Ik maak m'n eigen niet meer zo druk om dingen. Linksom of rechtsom, het zal wel goedkomen."
Plezier en trots
Pieter is trots op wat hij heeft gedaan en bereikt als hondengeleider. Hij is trots op wat hij in Djibouti heeft gedaan, maar de missie in Afghanistan heeft voor hem persoonlijk veel meer betekent. "Kijk, Djibouti was enkel en alleen een stok achter de deur voor het moment dat erin Ethiopië of Eritrea iets mis ging. In Afghanistan was ook echt iets aan de hand. We hebben dat toch maar effe gefixt daar in die viereneenhalve maand tijd. Uiteindelijk is daar dan niks van overgebleven. Dat deed wel een beetje zeer, toen Amerika daar wegging. Maar naar ons idee hebben we kunnen bijdragen aan een heel klein stukje veiligheid in dat gebied. En daar gaat het voor mij om."
Ook is hij trots op zijn team. "Trots dat we met het clubje waar we mee zijn gegaan, ook zijn teruggekomen. De trots zit hem vooral in dat je in uitvoer hebt kunnen brengen waar je altijd voor getraind en gewerkt hebt."
"Ik heb altijd heel leuk werk gehad, en daar ben ik ook heel dankbaar voor." Eigenlijk moest Pieter nog drie jaar werken, maar hij heeft ervoor gekozen nog vijf jaar door te gaan. "Ik vind het gewoon veels te leuk, ik haal er nog steeds ongelooflijk veel plezier uit."