Een wereldwijde wedstrijd
“Ik kreeg vanuit China een aanvraag of ik Nederland wilde vertegenwoordigen en meedoen aan het World Championship for Chinese Cuisine 2016 in Rotterdam. Eerst heb ik geaarzeld, maar uiteindelijk heb ik besloten mee te doen. Want, ik wilde kijken hoe ver ik kan komen. Ik deed het dus alleen voor mezelf. De hele wereld kwam naar Nederland toe. Amerika, Singapore, Maleisië, Nederland, Spanje, België overal.
In China kennen ze geen dessert. Nu hebben ze wel veel desserts, maar die komen van Frankrijk, van buiten. De juryleden zijn allemaal Chinees, chefs uit China. Dus ik denk, oké, ik moet een dessert gaan bedenken dat heel bijzonder voor ze is, maar wel terug te leiden valt naar China. Ik heb altijd geleerd dat als ik een gerecht wil maken, dan moet ik eerst een verhaal hebben. Het is altijd leuk om de gasten jouw verhaal te vertellen ‘Hoe heb jij deze gerechten bedacht?’
Dessert voor mijn moeder
Ik ging voor een dessert met het gevoel dat ik dat ook voor mijn moeder zou maken. Mijn moeder is een hele sociale typisch Chinese vrouw. Die geen boter lust, geen rare westerse smaken lust. Ze is een hele normale Chinese vrouw die van Chinees eten houdt. Dus ik dacht: ‘een dessert maken dat mama ook lekker vindt’. Vroeger, in onze tuin groeide heel veel hazelnotenbomen. Dan gingen wij hazelnoten roosteren en plukken en eten. Dus, ik heb iets met hazelnoten gemaakt voor het dessert. Ik heb de hazelnoten gekarameliseerd en daar dan hazelnotenmousse met witte chocolade van gemaakt. Heel veel rood fruit gebruikt dat in de tuin lag en dan ook heb ik ‘knetters’ gebruikt.
Toen ik heel klein was, had ik altijd een knetterbal in mijn mond. Dat gevoel heb ik onthouden. Dus toen ben ik speciaal naar Jamin gegaan, om dat in mijn dessert te gebruiken. Dat was heel gek voor in het dessert. Uiteindelijk moet je echt hoog inzetten. Toen de wedstrijd plaatsvond doen heb ik een heel mooi resultaat geleverd. Bij de uitreiking roepen ze de namen van de winnaars om en opeens was het ‘Eveline Wu: Goud’ voor mijn dessert. Ik was helemaal ‘waaauw!’. Mijn zusje was bij mij en die heeft toen gelijk een foto van mij gemaakt met die beker en dat moment heb ik gelijk op mijn Facebook geplaatst. En toen, bam!, duizenden reacties.
Interviews en bloemen
Het meest hectische moment was die dag erna. Alle nieuws-/radiozenders, Nederlandse media, waren helemaal gek op dit nieuws. Iedereen belde mij. Ik moest een Q-music interview doen. De hele dag was ik alleen maar interviews aan het geven. Ik was helemaal van ‘wat gebeurt mij nou?’ Ik kreeg toen ook zoveel bloemen van zoveel klanten van mijn restaurant. Op dat moment heb ik mijzelf wel afgevraagd ‘wie ben ik?’. Want, ik maakte een restaurant, er komen gasten, die komen bij mij genieten, dan maak ik ook vrienden. Alleen had ik nooit verwacht dat ze zoveel waardering voor mij hadden. Op zo’n moment, waar ik voor iets word beloond, krijg ik opeens onverwacht, uit alle hoeken, ook van onze burgemeester, een bos bloemen. Het lag dus helemaal vol. Onze burgemeester stuurt mij een bos bloemen! Dat heeft me wel aan het denken gezet. Wat is het lief van deze vrienden en gasten van mij. We hebben heel veel gasten uit heel Eindhoven. Ik moest dat toen even verteren, ik zie mijzelf nooit zo heel hoog, ik ben chef-kok, gewoon een beetje aan het koken. Ik heb niet eerder zoveel eer gekregen, dat had ik ook nooit van mijn leven durven dromen.
Later heb ik een lunchuitnodiging gekregen van onze koning en koningin. Ik was op lunch op hun paleis in Den Haag. Willem-Alexander zat naast mij en zei: ‘Hey Eveline, wat vind jij van onze chef?’. Ik durfde daar helemaal niet op in te gaan! Ik denk dat hij heel vaak hetzelfde eet. Ik mocht daar geen foto’s maken, stond ook in de uitnodiging. Ik wou bijna zo een selfie pakken met de koning. Maar ik was te netjes om dat te vragen. Dit zal ik altijd blijven onthouden. Alles was heel chique, van het koninklijke bestek tot de butler. Het plaatje was helemaal compleet. Ik was daar heel erg van onder de indruk. Op dat moment voelde ik mij daar niet een Chinees. Toen was ik echt vereerd, ik heb op dat moment 0,0% gedacht ‘ik ben hier als Chinees’. Dat is echt zo, hij heeft mij dat gevoel gegeven.
Chinees
Ik vind altijd: ik ben Chinees en ik blijf Chinees, dat kan nooit veranderen. Ik leef in Nederland en ik voel mij hier fijn en ook 99% thuis. Dus, wat kan ik dan doen voor mijn landgenoten, voor degene die ook in mijn situatie zitten? Ik wil ze laten weten: je kan ook zelf iets creëren waardoor jij wél wordt geaccepteerd, dat jij je ook thuis voelt ergens in de wereld. Je moet dus vooral niet kijken naar je eigen huidskleur, je moet kijken naar wat je allemaal kan, wat jij zelf wilt en daar iets mee creëren. Ik zit zelf niet echt in de Chinese gemeenschap. Er zijn er wel heel veel, maar dat zijn Chinees-Chinezen die niet in de Nederlandse samenleving willen mengen. Die komen op Chinese feestdagen samen om lekker te eten en te drinken. Mijn ouders bijvoorbeeld, die zijn echt Chinees-Chinees, die zitten gewoon thuis. Zij hebben familieleden in Nederland, die gaan op familiebezoeken, maar echt vrienden hebben zij niet. Dat komt ook een beetje door echt gebrek aan Nederlands en de uitspraak.
Ik kom uit een Chinese familie hè, heel veel daarvan hebben een restaurant. Vorige generatie heeft allemaal horeca gedaan omdat dat moest. Zij moesten dat om te overleven en geld te verdienen. Andere vakken kunnen zij niet. Dat is een stukje cultuur. Ik wil juist de huidige horecageneratie vertellen: wees trots op jouw beroep. Houd van jouw werk en maak er iets van. Dit gevoel, dat ik bereikt heb, dat kunnen jullie ook. Ik hoop dat zij ook trots zijn op hun restaurant. Ook als dat een heel klein afhaalrestaurant is, wees trots op wat je hebt en dat jij kok bent.
Thuisgevoel
Ik ben er trots op dat ik een Chinese Nederlander ben. Ik ben trots op wat ik tot nu toe allemaal voor mijzelf gecreëerd heb. Daarom wil ik een voorbeeld zijn voor hen die misschien nu even in een moeilijke situatie zitten of de weg kwijtraken. Zelf heb ik dat ook meegemaakt, twintig jaar geleden wist ik ook niet wat ik moest doen. Vroeg ik aan mijn papa en mama ‘wat moet ik doen, wat doe ik hier in Nederland?’ Weet je wel, dan zie je geen toekomst. Nu weet ik, naar mijn ervaring, hoe belangrijk het is dat je leuke dingen gaat doen, leuk werk gaat doen. Dan komt daarna het creëren van een thuisgevoel vanzelf.”
Dit verhaal is een van de getuigenissen voorgekomen uit het project Chinese Brabanders in het Brabants Erfgoed. Hiervoor is Mika Kraft met allerlei Brabanders met een Chinese afkomst het gesprek aangegaan, om een verhaal uit hun leven uit te werken tot een artikel op www.brabantserfgoed.nl . Dit project is voortgekomen uit een onderzoeksstage bij Erfgoed Brabant vanuit de studie Culturele Antropologie en Ontwikkelingssociologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen.