Ovveniere

dialect image

Jan Luysterburg vertelt over het tuinieren, ovveniere, toen hij nog jong was, in de bijbehorende taal, het dialect van Hoogerheide

"Teege da te naachte kouwer wiere en ’r snjeeuw gieng valle, kwaam bij oons altij de zaodaandelèèr. Bij ’n bakske koffie wier dan aon taofel uit en te naor besprooke, waffur zaod oons vaoder van ’t jaor gieng bestelle en wa vur oonze n’of ’t beste zouw zèèn. Langzaom mar zeeker wier in de lwoop van d’n aoved de bestellèèst van d’n aandelèèr steeds wijer meej pottelwood ingevuld. 

Ennegte weeke laoter kwaam dan ’n dwooske meej ’t bestelde zaod aon. Oons vaoder kontreleerde sekuur of jeel de bestelling wel in orde was. Zakske vur zakske wier naorgekeeke, gekwikt en teege n’t licht gouwe om te zien oeveul zaodjes d’r in zaate. 

Mar ’t duurde dan nog laank jeer a d’oons vaoder da dwooske wir te vurschèèn aolde. As kind keek ik daor altij naor uit. Ik ad dan ’t gevoel of a’t ’n bietje fjeest was. Gewaoped meej de lent, ’n schup en ’n rèèf gieng oons vaoder dan de n’of in, reegelrecht naor de plek waor ta jaor de beddekes meej plaante moesse komme. En dan wier beddeke vur beddeke ingezaoid. Jirst mokte n’oons vaoder meej de rèèf de groffe zaandkluite zoow fèèn a’t mar zèèn kon. Da klèèn strookske grond gieng dan steeds mjeer op ’n buljardlaoke lèèke, zoow vlak en fèèn wier ’t gereeve. 

En dan kwaam ’t alderbelangrèèkste. ’t Leek of t’r mar ’n paor zaodjes in da pakske zaate, mar oons vaoder pakte iedere kjeer ’n paor van die zaodjes tusse duim en wèèsvienger en zoow zaoide n’ie ’t zaod zoow goed moogelek oover ’t beddeke n’uit.  A ta gebeurd was, dan pakte n’ie de schup, om naost ’t bed jeele klèène bietjes zaand te scheppe en da d’oover de pas gezaoide plaantjes uit te strwooie. 

En zoow wiere dan de rwooje kwoole, de wiette kwoole, de sevwoojekwoole, de blomkwoole, de radeskes, de zoomerpeejkes, de slaoj, de spinnaozie en de spruite gezaoid, ammel in d’r èège beddeke. En dan moes ie netuurlek iedere dag gaon kèèke of t’r al wa d’opkwaam. Meej wooge n’op stiltjes keeke me dan of me n’al iets boove de grond uit zaage komme. De peejkes bleeve n’altij laank weg, mar de radeskes liete in de reegel al gaauw d’r jirste bladjes zien. Toch viele nouw net die radeskes dikkels teege, want neege van de tien kjeere zaate d’r wir wörremkes in.

’n Paor weeke laoter was ’r wir ’n aandere plechtegèd, want dan waore de kwoolplaantjes grwoot genog om uitgeplaant te worre. Meej de lent en ’n latje persies op lengte wiere dan de rije uitgemeete. De n’afstaand tusse de plaantjes wier op ’t woog geschat. De schup wier in de grond gestooke en ’n bietje inneweer bewooge, zoowda t’r in ’t midde van ’t gat genog plek was vur de wörtels van ’t plaantje. ’t Plaantje wier dan in ’t gat gedouwe, nie te diep en nie te woog, en dan wier, dur ’n faareme douw meej de klomp, ’t plaantje vastgezet. Dikkels deej oons vaoder dan ok nog wa poejer d’rbij teege de kooperwörreme. Dan nog wa keunstmis d’rbij en die klèène plaantjes konne wir uitgruuie tot jeele grwoote kwoole. Genog om de winter meej dur te komme."